Samantha Scroggin

bisedoni me të huajt
Ata ju thonë që t’i mësoni fëmijët tuaj të mos flasin me të huajt, por kjo është gjëja e preferuar e dy fëmijëve të mi për të bërë.

Prindërit që nuk i njohin në park. Fqinjë për emrat e të cilëve nuk jemi të sigurt. Fëmijë të tjerë në plazh.

Fëmijët e mi, të cilët janë 5 dhe 9 vjeç, flasin dhe flasin derisa e gjej veten duke thënë gjëra të tilla si: “Më vjen shumë keq për fëmijët e mi. Ata thjesht nuk do të mbyllin gojën”.

Ata flasin edhe me njerëz që ne i njohim. Ata flasin me të gjithë.

E di që fëmijët mësohen të mos flasin me të huajt. Furgonë pa dritare dhe kotele dhe karamele. Të gjithë atje për të rrëmbyer fëmijët e vegjël. Sigurisht, ka njerëz të këqij në botë, por nëse jam i sinqertë, mendoj se nuk flasim mjaftueshëm me të huajt në shoqërinë tonë. Unë i mbështes fëmijët e mi që të flasin me të huajt me mbikëqyrje.

Është bërë një gjë për disa që të sillen sikur kanë ankth social edhe kur nuk e kanë. Antisocial është fustani i ri i zi i vogël. Dërgo mesazh mos telefono.

Kishte shaka gjatë pandemisë për njerëzit që pëlqeheshin të mos dilnin nga shtëpia. Dhe ndonjëherë ata e kishin menduar atë. Çdo gjë që dëshironi mund të dorëzohet. Ushqim restoranti, sende ushqimore, receta. Zyrat në shtëpi dhe shkolla virtuale për fëmijët u bënë normë. Pantallonat sportive u bënë veshjet e përditshme. Aty ku dikur kishte një buzëqeshje të ngrohtë dhe një shtrëngim duarsh, tani kishte një telefonatë Zoom me kamerën e fikur.

Gjatë kulmit të pandemisë, ishte e vështirë të shpëtonin nga këto ndryshime të stilit të jetesës. Disa pjesë ishin të nevojshme.

Por fëmijët e mi. Oh, fëmijët e mi. Ata janë krijesa shoqërore.

Kur unë dhe bashkëshorti im i linim fëmijët tanë të iknin në oborr ose i shikonim në zonën e gjelbër prapa shtëpisë sonë, fëmijët tanë i thërrisnin këdo që kalonte në distancë të bërtitur. Ne i këshilluam ata. “Na pyesni përpara se të flisni me njerëz që nuk i njihni,” do t’u thoshim atyre.

“Por kjo është dado e foshnjës në rrugë”, do të na thoshte djali im 9-vjeçar. “Ky është Fredi (një qen i vogël i çuditshëm) dhe pronari i tij,” do të shpjegonte vajza ime. Fëmijët e mi e kanë të vështirë ta konsiderojnë dikë të huaj.

Janë mollë që nuk bien larg pemës. Edhe unë, edhe bashkëshorti im jemi njerëz shoqërorë që lulëzojmë në shoqërinë e të tjerëve. Burri im, i rritur një fëmijë të vetëm, gjithashtu lulëzon duke qenë i vetëm për shumë kohë. Por unë venitem kur mbetem vetëm shumë larg rrezeve të diellit të njerëzve.

Shpesh, kur u kërkoj falje njerëzve që fëmijët e mi më shqetësojnë, e kuptoj se ata janë në fakt e kundërta. Sigurisht, ndonjëherë dikush në lagje do të justifikohet për t’u kthyer brenda kur fëmijët e mi të fillojnë të gabojnë. Por më shpesh, sytë e personit shkëlqejnë dhe ata përfshihen menjëherë pas. Ata flasin për komike. Rreth kafshëve. Rreth mënyrës më të mirë për të kapërcyer.

Kjo pandemi na ka treguar se sa shumë kemi nevojë për njëri-tjetrin. Ne dëshirojmë tingullin e një zëri njerëzor që kontrollon, edhe nëse është një 5-vjeçar llafazan.

Një ditë tjetër, vajza ime 5-vjeçare iu afrua një veterani ushtarak në park me një qen, i cili i shpjegoi se kafsha ishte shoqëruesi i saj për të ndihmuar me çrregullimin e saj të stresit post-traumatik (PTSD). Pasi e ftova vajzën time të përkëdhelte qenin miqësor dhe patën një bisedë të shkurtër, ata filluan të nisnin rrugët e tyre të ndara me hapa të rinj kur gruaja u kthye për t’i përshëndetur sërish vajzës sime të vogël shpirtërore. Takimi ishte qartazi emocionues për të dy.

Disa vite më parë, ndërsa ishte në Disneyland, vajza ime e shikoi barin e akullores së një të huaji me aq ngulm, ndërsa ishte në radhë për një udhëtim, sa gruaja me gëzim theu një copë dhe ia dha vogëlushit tim të atëhershëm. Vajza ime ishte pranë vetes nga gëzimi. Në një botë post-pandemike, ky shkëmbim tingëllon pa dyshim i çmendur. Por në atë kohë u ndje mirë.

Djali im nuk i pëlqen asgjë më mirë sesa të shkruajë librat e tij komikë dhe të ngrejë një stendë në rrugë për t’i shitur ato në park. Ai do të ndalojë këdo dhe do t’i kërkojë të blejë një të tillë. Unë jam krenar për të për gatishmërinë e tij për të vënë veten atje.

Disa njerëz janë të këqij, por shumica janë të mirë. Më vjen mirë që fëmijët e mi e dinë këtë dhe dua që ata ta mbajnë atë besim. Unë po i mësoj fëmijët e mi të përdorin gjykim të mirë dhe të jenë të vetëdijshëm kur ndërveprojnë me të tjerët, por se është në rregull t’u besosh njerëzve.

Pra, unë do t’i lë fëmijët e mi të flasin me të huajt me mbikëqyrjen time. Unë do t’i mësoj ata të jenë të kujdesshëm, por të jenë të sjellshëm. Dhe mbase një bisedë e vogël dhe kontakti është ilaçi që i duhet shoqërisë sonë për të filluar shërimin që tani.